2015-04-28
Dostęp do
wpisu:
Publiczny
| Orlen Warsaw Marathon - nieudany atak na 2:40 (czytano: 623 razy)
PATRZ TAKŻE LINK: http://dawnrunnin.blogspot.com/2015/04/orlen-warsaw-marathon.html
Za każdym razem kiedy pobiegnę życiówkę w maratonie, na mecie myślę "jeszcze nigdy nie byłem taki zmęczony" jednak w tę niedzielę pobiegłem mój szósty maraton, a te słowa nabrały nieznanego mi wcześniej znaczenia.
Do Warszawy wybraliśmy się z E. już w piątek. Po drodze na nocleg odwiedziliśmy jeszcze biuro zawodów w celu odebrania pakietu. Miasteczko biegaczy, i expo robiło wrażenie, zwiastowało zarówno skalę jak i poziom sportowy wydarzenia. Nie zabawiliśmy tam długo - byłem zmęczony podróżą, a poza tym miałem wszystko, czego mogłem potrzebować na bieg. Po zajęciu pokoju, wybraliśmy się jeszcze na kolację.. Ale wyżywieniu mam ochotę poświęcić osobny wpis;)
W sobotę wybrałem się do parku mokotowskiego na rozruch. Celowo nie zabrałem pulsometru, ponieważ spodziewałem się, że serce będzie biło już w startowym rytmie i nie chciałem się tym stresować. Biegło mi się nieźle, choć bez rewelacji, za to poświęciłem dużo uwagi rozciąganiu - po kilkuset kilometrach jazdy to była konieczność. Po powrocie i kąpieli ruszyliśmy do centrum spacerem na śniadanie, a następnie do parku Łazienkowskiego. Dzień był wspaniały - ciepło i słonecznie, i choć to koniec kwietnia, zarówno dla nas był to pierwszy dzień wiosny.
Nie udało się nam dotrzeć na pasta party, więc zjedliśmy makaron gdzie indziej - a wieczorem podjadłem jeszcze wafle ryżowe z miodem i dżemem. A! Do śniadania jak i na kolację popijałem sobie Vitargo, w ramach maksymalnego naładowania węglowodanami. Nawet nie wiem, kiedy zasnąłem, dobrze, że zawczasu nastawiłem budzik.
Trzy i pół godziny przed startem, o 6 rano, rozległ się dźwięk budzika. Prędko wstałem, ubrałem się, wypiłem Vitargo i ruszyłem na spacer, biorąc w rękę ryżowe wafle. Zabrałem też słuchawki, aby posłuchać motywującej muzyczki, nastawić się na maksymalny wysiłek jaki mnie czekał. Po powrocie szybko się spakowaliśmy, o czym ruszyliśmy SKM ką na start.
Biegacze byli wszędzie, a o 8 rano, przy Stadionie Narodowym, prawie nie było gdzie się rozruszać:) Oddałem worek do depozytu i rozpocząłem rozgrzewkę, ale na 10 minut przed zamknięciem depozytów, przypomniałem sobie, że zapomniałem zabrać z plecaka żeli! Na szczęście udało się je wydobyć. Trochę jeszcze potruchtałem, i wykonałem kilka przebieżek i wymachów. Na 10 minut przed startem pożegnałem się z E. i wszedłem do strefy startowej.
Start odbył się prawie z zaskoczenia, nie słyszałem wystrzału startera, po prostu wszyscy ruszyli. Tłum biegaczy mnie wyprzedził, ale na pierwszych 3 kilometrach nie przejmowałem się zbytnio tempem i pozycją . Dopiero od 4 kilometra włączyłem się do walki - i starałem się trzymać tempo 3:50. Aura nie dopisała - ciepło, z lekkim deszczem - gdyby nie opady, warunki byłyby trudniejsze. Biegło mi się całkiem możliwie, ale kiedy na na półmetku zanotowałem czas 1:22, i policzyłem, że musiałbym przyspieszyć do 3:44, aby osiągnąć 2:40 na mecie, poczułem rezygnację. Czułem już zmęczenie, a miałem jeszcze przyspieszyć? Mimo wszystko walczyłem i próbowałem biec szybciej, jednak nogi miarowo i nieubłaganie zwalniały. Zacząłem notować czasy 3:55 zamiast 3:44. Starałem się nie tracić animuszu, i przebiegając zagadywałem o kierunek do mety, lub o to czy mogę przebiec na czerwonym świetle, uśmiechałem się do kibiców, i dziękowałem wolontariuszom. Mimo uśmiechu, psychicznie czułem się fatalnie, miałem wątpliwości, czy dobiegnę o własnych siłach. Pierwszy raz w maratonie zostałem wyprzedzony - przez 3 biegaczy, między 33 a 38 kilometrem. Wtedy byłem już pogodzony z wynikiem, i nie miałem siły walczyć, chciałem po prostu dotrzeć do mety. Ostatnie 4 kilometry, to bieg bólu - cielesnego i psychicznego. Nie mogłem przyspieszyć, trwałem przebierając nogami do mety.
Kiedy wolontariusz krzyknął mi, że do końca zostało 600 metrów, przyspieszyłem. Po lekkim podbiegu, zobaczyłem w oddali metę, finiszujących biegaczy, których bezskutecznie, romantycznie podjąłem próbę dopędzić. W łydkach czułem już pierwsze skurcze. Zbliżając się usłyszałem z daleka doping E. Prawie płakałem widząc na zegarze czas 2:44 i uciekające sekundy. Wrzeszcząc minąłem metę, kończąc z wynikiem 2:44:21, na 57 miejscu.
Jedyne o czym myślałem, to aby przemknąć przez miasteczko biegaczy biorąc prysznic, i wpaść w ramiona E, jednak nie było to takie proste - najpierw odbiór depozytu, następnie prysznic, do którego dowlokłem się ciągnąc za sobą worek po ziemi. Z ulgą wziąłem kąpiel, jęcząc przy każdym ruchu, ubrałem się w cywilne ciuchy i poszedłem spotkać E. Kiedy się znaleźliśmy, padłem w jej ramiona i rozpłakałem się. Dopiero wtedy do mnie dotarło, jak bardzo bylem zmęczony, i jaki wykonałem wysiłek, dopiero przez łzy odeszło całe to napięcie. Kiedyś czytałem, że płacz jest wyrazem rezygnacji w obliczu problemu. Za metą, w objęciach E. mogłem sobie rezygnować do woli.
Czy mogłem pobiec 2:40? Na pewno nie w niedzielę, nie byłem wystarczająco wytrenowany. Wprawdzie warunki pogodowe nie sprzyjały, ale gdybym był w lepszej formie, nie byłyby przeszkodą. Przeszacowałem swoje możliwości, nie chciałem przyjąć do wiadomości, że jeszcze nie jestem gotowy na pokonanie maratonu w takim tempie. Mimo to cieszę się z nowej życiówki - czas poniżej 2:45 to dobry wynik.
Dziękuję wszystkim za trzymanie kciuków i za doping. Nie mogłem uwierzyć w liczbę lajków na fejsie i słów wsparcia. Dziękuję za osobisty doping na trasie ;) To wszystko daje ogromną siłę, i poczucie sensu tego, co robię. Dziękuję.
Blog moga komentować wszyscy zalogowani czytelnicyDodaj komentarz do wpisu |
