2013-05-09
Dostęp do
wpisu:
Publiczny
| Waterlogged - rozdział 8 (czytano: 411 razy)
PATRZ TAKŻE LINK: http://www.humankinetics.com/products/all-products/Waterlogged
8 Discovery of Exercise-Associated Hyponatremia (EAH) (Odkrycie EAH)
Rozdział ten można określić w sporej mierze autobiograficznym. W 1972 roku Noakes przebiegł swój pierwszy maraton, szykował się do startu w Comrades Marathon, zaczął się interesować fizjologią. Z opisu wyłania się typowy arogancki młody gniewny, toczący różne boje w słusznej sprawie, między innymi bój o właściwe nawadnianie. Pisze o sobie na przykład: „Im więcej biegałem w tych latach, tym bardziej byłem przekonany, że moja krucjata była słuszna i że biegacze powinni być zachęcani, nawet zmuszani, do picia więcej podczas ćwiczeń”. Zauważa również, w retrospekcji, że on sam nie podążał za swoimi własnymi zaleceniami. Podczas klasycznego maratonu tracił około 4% masy ciała, podczas Comrades Marathon wartość ta była bliższa 8-10%. Mimo to był tak przekonany o słuszności teorii, że w maju 1981 roku włączył picie w takiej ilości, aby uniknąć odwodnienia do pięciu kluczowych zaleceń mających na celu poprawę osiągnięć.
W czerwcu 1981 otrzymał dwa listy, oba pochodziły od biegaczek które wzięły udział w 90-o kilometrowym Comrades Marathon; jedna z nich omal nie straciła życia. Noakes był ich adresatem, ponieważ prowadził stała rubrykę medyczną w jedynym czasopiśmie biegowym w Południowej Afryce. W książce zamieszczone są obydwa.
Druga z biegaczek, po początkowej diagnozie mówiącej o odwodnieniu (i stosownym do tego postępowaniu, miało to miejsce w szpitalu) była podczas powrotu do domu w tak ciężkim stanie, że wezwany przez jej męża lekarz zaordynował natychmiastowe zabranie ambulansem do szpitala. Tam w wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono zatrucie wodne wynikające z braku sodu w organizmie.
Noakes przyjrzał się obu tym przypadkom, zwłaszcza drugiemu, efekty swoich przemyśleń zamieścił w magazynie S. A. Runner w tym samym 1981 roku. Stał wtedy na stanowisku, które dwie dekady później stało się stanowiskiem podzielanym przez naukowców pracujących dla GSSI i ACSM, że przyczyną problemów są ogromne ubytki sodu, które nie zostały uzupełnione poprzez odpowiednie płyny (czyli na przykład wodę). Drugą możliwością którą rozpatrywał było niewłaściwe postępowanie ekipy medycznej. Jak sam pisze o sobie, nie przyszło mu do głowy proste wyjaśnienie, że biegacz może sam pić zbyt dużo podczas zawodów.
Między 1981 a 1984 rokiem Noakes zmienił swoje poglądy. Opisuje poszczególne przypadki, których opisy trafiały do jego rąk. Jednym z ciekawszych była jego znajoma, triatlonistka. Podczas zawodów w Południowej Afryce na najdłuższej (wówczas odbywanej) 148-o kilometrowej trasie, miała problemy podczas ostatniej części, znalazła się w szpitalu, zmierzono jej niski poziom sodu we krwi. Dwa lata później ta sama zawodniczka ukończyła Iron Man na Hawajach na 30-ym miejscu wśród kobiet. W Afryce piła średnio 800 ml/h w porównaniu do 450 ml/h na Hawajach. W Afryce również przybrała na wadze podczas zawodów - 4,5 kilograma (przy wadze zawodniczki około 57 kilogramów).
W maju 1984 roku roku Noakes i Goodwin złożyli do publikacji artykuł (opublikowany w 1985 roku), w którym stwierdzali, że przyczyną wydaje się być dobrowolne przewodnienie organizmu biegacza połączone z umiarkowaną utratą sodu w wyniku pocenia. Stwierdzali również, że przyczyna dla których nadmiar płynów nie został skorygowany przez jego wydalenie jest nieznana. Noakes zauważa – z perspektywy czasu - że nie zadali kluczowego pytania: Co spowodowało, że ci zawodnicy przybierają na wadze, podczas gdy w historii zawsze było odwrotnie, ludzie tracili na wadze a poziom sodu we krwi się zwiększał.
W 1989 Noakes był w Aspen w Colorado, gdzie poznał doktora Barry Minka. Wysłał mu on później kopię artykułu, którego autorem byli Barry Mink i Arthur Schwartz, będącym studium przypadku sześciu biegaczy podczas Leadville Trail (dystans 100 mil, 160 kilometrów), z których tylko trzech ukończyło zawody. Żaden z nich nie miał EAH bądź EAHE. W tym artykule (z którego kilka kluczowych zdań Noakes cytuje) autorzy zwracali uwagę na niewłaściwe wydzielanie ADH i łączyli to z hiponatremią i zatruciem wodnym obserwowanym u biegaczy długodystansowych. Noakes wyraża ogromny żal, że nie zwrócił uwagi w tamtym czasie na ten tekst.
Blog moga komentować wszyscy zalogowani czytelnicyDodaj komentarz do wpisu
shadoke (2013-05-09,20:48): O jak długo trzeba było czekać na kolejny rozdział, ale smakował dobrze:)
amd (2013-05-13,14:55): No właśnie, miałem niezapowiedzianą przerwę, bardzo przepraszam :) Muszę się teraz sprężyć.
shadoke (2013-05-13,19:55): Mam nadzieję, że to nic poważnego?;)
|
