Jestes
niezalogowany
ZALOGUJ

 

benek
Piotr Bętkowski
Warszawa
CITY TRAIL Team
MaratonyPolskie.PL TEAM

Ostatnio zalogowany
2024-03-28,11:56
Przeczytano: 370/101958 razy (od 2022-07-30)

 ARTYKUŁ 
Srednia ocen:10/7

Twoja ocena:brak


Wywiad z Grzegorzem Gajdusem
Autor: Piotr Bętkowski
Data : 2010-05-27

Naszym dzisiejszym rozmówcą jest Grzegorz Gajdus - postać ze wszechmiar nietuzinkowa w środowisku maratońskim. Jego aktualny rekord Polski w maratonie 2:09:23 zostaje od 2003 roku wciąż niepobity i chociaż przez wiele lat wydawał się on nieosiągalny dla nowego pokolenia biegaczy, to zawodnicy jego grupy treningowej coraz bardziej się do niego zbliżają. Grzegorz Gajdus przez czteroma laty objął posadę trenera czołowych zawodników w kraju, co zaowocowało trzema minimami olimpijskimi w Pekinie oraz ciągłą progresją wyników sportowych. Dzisiaj rozmawiamy z nim o podsumowaniu ostatnich czterech lat treningu, pobycie w Kenii, suplementacji, treningu i najbliższych planach.

P.B. - Piotr Bętkowski
G.G. - Grzegorz Gajdus

P.B Spotykamy się po 2 latach, więc czas na małe podsumowania. Co udało się osiągnąć przez ten okres czasu?

G.G. Całe szkolenie rozpoczęte przed 4 latami jest kontynuowane. To co zaplanowaliśmy w 2006 roku jest ciągle realizowane. Progresje poziomu sportowego zawodników idą zgodnie z planem.

P.B. Największym osiągnięciem było osiągnięcie przez Henia Szosta i Arka Sowę minim Igrzysk Olimpijskich w Pekinie?

G.G. Tak, w ciągu dwóch lat udało się zrobić minima olimpijskie Henia i Arka. Rok po Igrzyskach Olimpijskich miałem świadomość, że niektórzy zawodnicy mogli być przeciążeni i wróciliśmy z Heniem na bieżnie. Wiedziałem, że może jeszcze szybciej biegać i że jest młody więc postawiliśmy na szybkość. Przed Pekinem nie było na to czasu. W 2009 roku w pierwszym starcie na bieżni 10km w Mistrzostwach Polski pobiegł 28:30 ale z powodu kontuzji nie można było realizować dalszych założonych planów szkoleniowych na cały sezon. Doszły do tego jeszcze problemy z psychologią zawodników, dlatego też czasem do osiągnięcia zakładanych planów potrzeba czasu.



P.B. A co stało się z Arkiem Sową? Zdobył nominację Igrzysk Olimpijskich lecz teraz zniknął ze sceny biegowej.

G.G. Arek po osiągnięciu minimum wypalił się nieco sportowo. Szkoda, bo był w stanie również biegać na 2:10 i mielibyśmy w tym momencie aż trzech takich zawodników. Wykonywał podobny trening jak Adam Draczyński i Henio, więc sukces był możliwy. Ze strony treningu miałem wiedzę, ale zabrakło odpowiedniego podejścia do zawodnika, a zawodnik odmawiał opieki psychologicznej.

P.B. Kto aktualnie należy do Twojej grupy biegowej?

G.G. Są to: Henryk Szost, Mariusz Giżyński, Adam Draczyński, Michał Kaczmarek, Arek Gradzielewski, Kamil Poczwardowski i Monika Drybulska.

P.B. Arek Gardzielewski zrobił w tym roku niewątpliwe postępy. Na początku roku zajął drugie miejsce w Mistrzostwach Polski w przełajach, uczestniczył w Mistrzostwach Świata w przełajach, zdobył medal na MP na 10000 m z Sosnowca. Jakie są wobec niego plany?

G.G. Mamy szanse na zrobienie minimum na Mistrzostwa Europy na 10000 m więc będzie brał udział w Pucharze Europy. Tam będzie szansa na uzyskanie minimum. To co biega aktualnie na treningach pokazuje, że osiągnięcie minimum jest możliwe. W Polsce niestety nie ma gdzie nabiegać takiego minimum więc PZLA postanowiło dać mu szansę na tych zawodach. Cały trening jednak wykonujemy z myślą o debiucie na dystansie maratońskim, planowanym na jesień.

P.B. Co słychać u Moniki Drybulskiej?

G.G. Przed Igrzyskami Olimpijskimi były problemy z kontuzjami. Na jakiś czas zrobiliśmy przerwę i po powrocie do treningu ponownie niestety Monice przytrafiła się kontuzja, której leczenie zajęło nam rok. Teraz powraca do treningów ale jej poziom nie jest jeszcze wystarczający aby startować w zawodach.



P.B. Zmieniło się też Twoje wykształcenie trenerskie. Wiedzę zawodniczą poparłeś kursem trenerskim II klasy…

G.G. Po licznych kontuzjach i sugestiach, że mam zawsze kontuzje tylko wtedy jak są zawody wojskowe, chciałem odejść na wcześniejszą emeryturę wojskową do cywila i startować w kategoriach z zamiarem pobicia Rekordu Świata w maratonie 40latków. Dowódca jednostki, w której służyłem pojechał do Warszawy na rozmowę do Sztabu Generalnego, porozmawiał z dowódcami o moim odejściu i gdy wrócił dostałem propozycję, bym zajął się zawodnikami trenującymi w wojsku.

Podobno zawodnicy też tego chcieli ale nic do mnie z tych doniesień nie docierało. Nawet nie miałem kursu instruktora, bo nigdy nie planowałem zostać trenerem choć zawsze lubiłem rozmawiać z trenerami na tematy szkoleniowe. Zawsze też podczas wyjazdów zagranicznych obserwowałem metody treningowe zawodników z innych państw i robiłem zapiski w moich dziennikach treningowych, które prowadziłem nieprzerwanie od 1985 do 2006 roku.

Zaraz po otrzymaniu tej propozycji zapisałem się do Bydgoszczy na kurs instruktora LA. Po trzech latach można było przystąpić do kursu trenerskiego II klasy sportowej i tym samym 28 marca 2010 roku ukończyłem kurs trenerski.

Pracę dyplomową napisałem na temat Historii maratonu w kraju i na świecie oraz jakie makrocykle stosowałem w przygotowaniach do rekordu Polski na swoim przykładzie.

P.B. Trenujesz również amatorów?

G.G. Tak, pomagam niektórym zawodnikom. Głownie są to moi znajomi, więc traktuje to jako przysługę koleżeńską lub radę treningową. Oczywiście tak aby nie ucierpieli na tym zawodnicy z głównej grupy treningowej.

P.B. Kiedy zostanie pobity Twój rekord w maratonie (2:09:23)?

G.G. Naszym celem jest pobicie tego rekordu. To wszystko zależy od zawodników, od ich pracy i zaangażowania na treningach. Na pewno po wynikach z Wiednia są teraz bardziej przekonani o realnych szansach na pobicie rekordu. Bardzo ważną kwestią jest determinacja.

P.B. Czy spora jest różnica w przygotowaniach treningowych miedzy 2:10, a 2:09 w maratonie?

G.G. Nie ma zbyt dużej różnicy w przygotowaniu na czas pomiędzy 2:07-2:10, ale na efekt trzeba pracować latami.



P.B. Czy taki wynik może paść na trasie któregoś z Polskich maratonów?


G.G. Myślę, że tak, chociaż zależy to od bardzo wielu czynników. niezwykle ważna jest atmosfera biegu, profesjonalni „zające” prowadzący grupę, pogoda, trasa oraz kibice i premia finansowa na mecie. Pamiętajmy, że są to są zawodowcy, którzy za swój wysiłek oczekują godziwej zapłaty.

P.B. Spełniłeś w tym roku marzenie o wyjeździe z swoimi zawodnikami do Kenii?

G.G. Trzy lata temu, kiedy pojawiły się takie plany, nie byli jeszcze przygotowani na wysokość 2400 m. Kto był na takiej wysokości, ten wie jakie to są warunki. Nieodpowiednio przygotowany taki wyjazd może przynieść sporo krzywdy zawodnikowi. W swojej karierze już trenowałem w Kenii, jednak teraz pojechaliśmy w zupełnie inne miejsce.

P.B. Chwaliłeś kiedyś jedzenie kenijskie?

G.G. Jedliśmy typowe jedzenie kenijskie, przygotowane oczywiście na poziomie europejskim i to na pewno miało wpływ na parametry krwi chłopaków. Odpowiednie odżywianie pozwalało nam wykonywać niezwykle mocne treningi. Jedzenie w Kenii jest bardziej ekologiczne, ale jest też pewne zagrożenie wynikające z nieprzystosowania naszych organizmów to jego specyfiki - jak u Mariusza Giżyńskiego, który miał problemy z żołądkiem. W powiązaniu z ciężkim treningiem egzotyczne żywienie miało związek z uszkodzeniem flory bakteryjnej, a tym samym doprowadziło do problemów z wykonaniem treningu.

P.B. Masz już potwierdzenie, że trzech Twoich zawodników – Henryk Szost, Adam Draczynski oraz Mariusz Giżyński jedzie na Mistrzostwa Europy do Barcelony.

G.G. Heniu i Adam w Wiedniu pobiegli sporo poniżej minimum (2:13:00), a Mariuszowi zabrakło tylko 30 s, ale PZLA wyraził zgodę również na jego wyjazd. Mariusz udowodnił, że jest perspektywicznym zawodnikiem - chociaż z powodów pokarmowych w Kenii nie do końca zrealizowaliśmy jego plan treningowy, to jednak sporo poprawił rekord życiowy. Osobiście liczyłem na to, że pobiegnie w Wiedniu w okolicach wyniku 2:12. Wynik Adama i Henia był wypracowany, systematycznie przez lata. Mariusz 2 lata musi poczekać. W roku Olimpijskim też może będzie biegał 2:10



P.B. Czy Igrzyska Olimpijskie były dla Twoich zawodników udane?

G.G. Uważam, że mimo wszystko były udane, bo wszyscy ukończyli i pobiegli na realnych, możliwościach. Gdyby Henryk Szost miał większe doświadczenie jak się biega takie maratony, to oceniam, ze realnie mógł zająć miejsce w pierwszej piętnastce.

P.B. Jak układa się współpraca z PZLA? Po dobrych wynikach pojawiły się pieniądze na szkolenie?

G.G. To nie jest tak. Od PZLA oczekujemy tego na co ich stać. Nie jest tak, że tego co chcemy jako grupa to dostajemy. Wyjazd do Kenii też był częściowo finansowany z naszej prywatnej kasy, a częściowo ze środków szkolenia PZLA. Podejście PZLA jest do nas bardzo pozytywne - jest dobra wola współpracy pomimo wielu problemów. Zdaje sobie sprawę z poziomu zawodników, że nie jest to światowa czołówka i zawodnicy muszą udowadniać, że warto na nich stawiać - progresją wyników lub miejscem na imprezach mistrzowskich.

P.B. Jak wygląda suplementacja w Waszych treningach?

G.G. Poukładałem zawodnikom jak brać odżywki. Poparłem to rozmowami z lekarzami oraz doświadczeniem zdobytym podczas kariery. Wiele rzeczy dobieramy na podstawie parametrów krwi. Jest to bardzo istotne, bo gdy zawodnik jest zdrowy, bez anemii, może normalnie trenować, a suplementacja jest bezpieczniejsza.

P.B. Więc co dokładnie stosujecie?

G.G. W roku 2010 firma Lyprinol przekazała nam swoje produkty. Padła propozycja przetestowania produktów w przygotowaniach do maratonu. Używaliśmy ich i uważam, że Lyprinol miał wpływ na parametry organizmów chłopaków. Zawsze mówię zawodnikom by stosowali suplementację na podstawie naturalnych składników, bo lepsza jest jej przyswajalność i efekt, a Lyprinol te warunki spełnia. Oczywiście nie zamykamy się tylko na jeden produkt. Przez 4 lata wypracowaliśmy sobie pewna etapizację suplementacji. Przy taki wytężonym treningu jest potrzeba by ułatwić sobie prace do maratonu i uniknąć problemów zdrowotnych.



P.B. Czy w Twojej karierze miałeś takie możliwości?

G.G. Pierwsze moje wspomaganie suplementacją miało miejsce gdy miałem 13 lat i była to kostka cukru. Biegłem wtedy za namową mojego nauczyciela WF maraton w Warszawie. W Lechii Gdańsk miałem Poliwtę w proszku, którą dwa razy tygodniu rozpuszczałem w przegotowanej wodzie. Wtedy był problem nawet z wodą mineralną, której nie można było dostać. Piło się kompoty i wodę przegotowaną. W tej chwili można uzupełniać supelmentację dobrym odżywianiem - owocami, warzywami itd. Straty składników odżywczych można uzupełniać dietą naturalną. Kenijczycy w ten sposób nas przebijają.

P.B. Co się dzieje z Twoim bieganiem. Nic z wyglądu się nie zmieniłeś?

G.G. Wizualnie się nie zmieniłem tylko włosów siwych przybyło :-) Nie mam takiego stanu, że się źle czuje kiedy nie pobiegam. Jest teraz sporo treningów podczas których muszą zająć się zawodnikami - wziąć bidony, zmierzyć czas odcinków, parametry krwi - taka jest rola trenera. Muszę ich bacznie obserwować bo to na nich też dobrze wpływa. Rozmawiam z zawodnikami np. podczas tempówek. Moja kariera się skończyła i teraz oni są najważniejsi. Jednak jest to grupa, a nie jeden zawodnik. Czasami trzeba też podjąć konkretne decyzje: czy przerwać trening gdy jest zła pogoda i zabrać zawodników. Dbam jednak o swoją kondycję i nie pozostaję w bezruchu.

P.B. Na jaki wynik stać aktualnie Grzegorza Gajdusa na 10 km na zawodach?

G.G. Nie wystartowałbym. Mogę biegać dla siebie ale nie zamierzam startować Do ścigania brak mi teraz głowy, mam większe emocje gdy startują moi zawodnicy.

P.B. Czy kibice kojarzą Cię bardziej jako zawodnika czy może coraz bardziej jako trenera?

G.G. Chyba nadal bardziej jako zawodnik. Wiele razy zdarzało mi się, że podchodzili do mnie ludzie i pytali na jaki czas mam zamiar dzisiaj biec :-) Cały czas więc jestem kojarzony bardziej jako zawodnik.



P.B. Która rola jest trudniejsza - trenera czy zawodnika?
G.G. Zdecydowanie trenera. Pracuję 24 godziny na dobę, a gdy byłem zawodnikiem to oczywiście musiałem pilnować wielu spraw, ale mogłem wyłączyć się na kila tygodni ze sportu i zająć się tylko rodziną. Teraz jest to niemożliwe.

P.B. Ile czasu w roku spędzasz na obozach?

G.G. Dużo. To jest wszak moja praca. Połowę czasu spędzam w domu, a połowę na obozach.

P.B. Wyniki zawodników zaowocowały pojawieniem się sponsorów?

G.G. Michał, Henio i Adam mają kontrakty z firmą ASICS Polska na sprzęt. NIKE pomaga Mariuszowi i Kamilowi, a PUMA ubiera Arka. Na pewno taka pomoc ułatwia nam treningi bo kwestia sprzętowa jest w tym momencie załatwiona. Aby zrealizować plany treningowe na pewno przydałby się jednak potężny sponsor, bo zawodnicy też muszą z czegoś żyć po zakończeniu kariery sportowej. Muszą mieć gdzie mieszkać a nie wszystkie dochody ze startów inwestować w szkolenie. Czołówka maratońska jest bardzo duża, biegi są popularne na świecie i chętnie oglądane. Bieganie jest dla każdego i nie do końca rozumiem czemu firmy nie chcą się angażować w ten sport.

P.B. Jakie są najbliższe plany?

G.G. Plany mamy ułożone pod 1 sierpnia 2010, czyli Mistrzostwa Świata w Maratonie w Barcelonie. Heniu, Mariusz i Adam, a może także Arek wystartują w Barcelonie. Pozostali zawodnicy będą przygotowywali się do Mistrzostw Polski na bieżni, wrześniowych Mistrzostw Polski w Półmaratonie w Pile oraz maratonów jesiennych.

P.B. Dziękuję za rozmowę i trzymamy kciuki za całą Twoją drużynę.

G.G. Dziękuje.



Komentarze czytelników - brakskomentuj materiał

 Ostatnio zalogowani
nikram11
13:11
kubawsw
13:01
Leno
13:00
kostekmar
12:56
VaderSWDN
12:27
Łukasz S
12:23
runner
12:17
Januszz
12:07
benek
11:56
Admirał
11:48
Paw
11:45
szan72
11:39
mariuszkurlej1968@gmail.c
11:37
BeRuS
11:36
GriszaW70
11:31
stanlej
11:29
|    Redakcja     |     Reklama     |     Regulamin     |