|
|
2017-07-26, 19:06
Maraton nie wybacza zaniechań
| LINK: http://biegaczamator.blog.pl/ | Bieganie to taka trochę dziwna pasja. Wiadomo, że biega w niej o to, żeby biegać. Jednak bieganie dla biegania, mimo że fajna rzecz w pewnym momencie staje się nurzące i czegoś brakuje i jakoś tak trochę z małą ilością logiki, bo biegać dla biegania, to trochę jak masło maślane. Dlatego potrzebujemy jakiegoś dodatkowego wspomagania, kóre będzie nas dodatowo motywowało. Tym wspomaganiem są różne starty zorganizowane. To one tak naprawdę w pewnym momencie stają się niezbędne, bo dodakowo napędzają nasze biegowe pragnienia. Start w biegu zorganizowanym, walka na trasie, możliwość przbiegnięcia po miejscach, gdzie normalnie w życiu byśmy nie biegai, cała ooczka, trąby, fanfary, a nawet kolejny do kolekcji medal. To wszystko nadaje blasku, ognia i powoduje, że dalej w naszej pasji się zanurzamy, że staje się ona naszym narkotykiem. To start zorganizowany w takiej czy innej formie napędza naszego biegowego bakcyla.
Jednak każdy start jest inny i wymaga innego nasawienia i przygotowania, a przez co inny poziom adrenaliny, czy też wewnętrznej agresji w nas wyzwala. Kiedy startujemy w biegach na pięć kilometrów, nie ważne czy darmowym parkrun, czy innym to nasze przygotowanie i trening w zasadzie wystarczy się sproawdza się do tego, by chociaż e dwa czy trzy razy w tygodniu parę kilometrów sobie zrobić. Ot dla zdrowia i fantazji. Tak naprawdę każda zdrowa osoba, nawet bez specjalnego przygotowania może taki dystans pokonać. Tu nie potrzeba wielkiego przygotowania. W przypadku biegu na 10 kilometrów, to już troszeczkę trzeba mieć tych kilometrów w tygodniu poonywanych. Nie wymaga to jakiś wielkich przygotować, ale pewnej regulraności czy też sytemayczności w treningu, by chociaż te 20 kilometrów w tygodniu pokonać.W systuacji półmaratonu już jest trochę trudniej, ale ktoś, kto ma w sobie na tyle samozparcia, że chociaż te 3-4 razy w tygodniu w granicach dyszki na trening machnie, to jest w stanie ten dystans pokonać. Moje pierwsze połówki robiłem biegając codziennie około 6 – 7 kilometrów i to wystarczyło, by nawet by poniżej 2 godzin do mety dobiec.
Natomiast w przypadku maratonu, to już zupełnie inna bajka. Tu nie ma że boli. Każdy odpuszczony tre trening, zaniechny kilometr w czasie treningowego tup, tup już się na trasie może wielką czkawką odbić. Od maratonu wzwyż zaczyna już się może nie prawdziwe bieganie, ale bieganie na granicy normalności i rozsądku. Bo o nie jest normalne, by człowiek dla frajdy, czasu biegał sobie 42 kilometry. I jeszcze za to płacił. Może i nie normalne, ale jakie cudowne. Kiedy już dobiegamy do mety i widzimy, że daliśmy radę, to wiemy, że ten cały treningowy znój miał sens. Dlatego nie ma ż boli. Trening do maratonu musi boleć. A im bardziej będzie bolało teraz, tym mniej może boleć na trasie. Bo, że bedzie bolało, to jasne. W końcu to maraton, a nie biegowa popierdółka. Tu nie można w czasie treningu nic odpuścić, bo potem maraton nam wystawi rachunek. Tak na marginiesie właśnie uświadomiłem sobie, że do Warszawy zostały mi dwa miesiace. Będzie się działo. |
|
